De winnende tekst zit slim in elkaar. Het is geen traditioneel verhaal, het heeft geen plot, waar sommige juryleden wat aan moesten wennen. Maar na de tweede lezing waren we overtuigd: het is veel doordachter dan het op het eerste gezicht lijkt. Niet alles wordt uitgelegd, maar dat is ook niet nodig. Er is een relatie met het actuele publieke debat, maar het verhaal wordt nergens belerend of uitleggerig. Het is knap om grote thema’s klein te kunnen maken, en zo de vergelijking te trekken naar het persoonlijke. Het was een goede keuze om het verhaal vanuit het perspectief van een kind te vertellen. Vanuit dit perspectief is het opeens vernieuwend en logisch als de structuur niet helemaal klopt – zo werkt een kinderhoofd namelijk ook.
De aangespoelde vluchtelingen vormen een duidelijke, maar geen opdringerige vergelijking met wat het hoofdpersonage doormaakt. Het gaat allemaal om het wees-zijn, het verliezen van een ouder, en daarmee het verliezen van een thuis. Sommigen van ons vielen over het einde: waarom zou je het afscheid van de moeder nog eens laten zien? Er was al lang duidelijk dat ze weg was. Maar uiteindelijk speelden het inlevingsvermogen, de mooie, verzorgde taal en de knappe parallel de belangrijkste rol in ons oordeel.
Hier is een schrijver aan het woord die ambitieus schrijft, maar nergens pretentieus wordt en ik denk dat dat een van de grootste complimenten is die je als beginnend schrijver, of welk soort schrijver dan ook, kunt ontvangen. Gefeliciteerd, Kyrian Esser. Want met Grote lijnen, kleine mannen heb jij de finale van Write Now! 2017 gewonnen.
Roos Vlogman (juryvoorzitter finale Write Now! 2017)
Erik Brus
Ann Jooris
Janneke Siebelink
Maud Vanhauwaert